Titanic, Belfast Castle, Dublin, Galway & Polish?

Dag 41

Ik ging eerst kennismaken met mijn stageschool. De taxichauffeur was nog even in de war met de Holy Child Primary School, die van ons heet de Holy Family Primary school.
Ik voelde me er gelijk heel erg welkom en kreeg veel zin om te gaan beginnen. Toen ze vertelden dat ze het ook heel leuk zouden vinden als we de kinderen onze taal leren schoten er gelijk allemaal mogelijke activiteiten door mijn hoofd. Het was ook heel leuk om te zien en horen dat Carlos in de korte tijd dat hij daar vorig semester was geweest toch wel echt indruk op de kinderen had gemaakt ( Ola Carlos, Ola Carlos!).
Na de kennismaking zijn we teruggelopen en heb ik papa en mama opgezocht om samen naar het Titanic Museum te gaan. We hebben niet het museum zelf bekeken, maar hebben een walking tour gedaan. Die tour nam ons mee naar the dry dock waar de titanic had gelegen. Het was een leuke tour. Het meisje dat de tour gaf had een boek met foto’s die zo’n beetje de rode draad in haar verhaal waren. Daarna hebben we nog een Valentijns special gehad in het museumgebouw. Mama en ik hadden een hot white chocolat with raspberry maar die was wel heeeeeel erg zoet;) Daarna rennen naar een bus die een schoolbus bleek te zijn:P
Ik had gehoord van een restaurant op Falls Road die niet te prijzig was, maar wel goed eten had, dus die wilden we eens uit gaan proberen. Daar aangekomen zeiden ze eerst dat we alleen het Valentijnsmenu konden kiezen, maar zoveel honger hadden we eigenlijk helemaal niet. Uiteindelijk mochten we toch gewoon van de kaart kiezen. Het eten was er super snel en de achtergrond muziek (een meisje zat harp te spelen) gaf een gezellige en rustige sfeer.
Daarna zijn we nog naar de Boyles Bar geweest. Van buiten ziet die er heel leuk uit, dus daar wilde ik ook nog wel een keertje naar binnen. Van binnen valt het wel mee. Pubs met live-muziek trekken mij meer aan.


Dag 42

s’ Ochtends vroeg op om te skypen met Sjors. Daarna shoppen met mama. Allebei geslaagd bij Oasis (wat houd ik toch van die winkel! (op de prijzen na dan)). Daarna zijn we wat gaan eten in Jennifer’s bistro. Dit was alweer de derde of zelfs vierde keer dat ik daar kwam eten. Bij papa en mama viel dit restaurantje ook goed in de smaak. Het eten was weer lekker (en veel) dus we waren daarna klaar om naar Belfast Castle te gaan.
Een aardige mevrouw wist papa te vertellen dat we er al uit moesten als we naar Belfast Castle wilden, anders waren we er zo voorbij gereden!
Het kasteel ziet er mooi uit. Ze hebben het opgeknapt met een kleurtje hier en daar en dat frist het mooi op. Er zat een tuin bij en wel een katten tuin. Het zou geluk brengen om die te bezoeken. Er stond ook iets over 9 katten die in de tuin te vinden waren. En we hebben ze allemaal gevonden! Of dat ons nou geluk heeft gebracht, ik weet het niet, want daarna zijn we gaan wandelen op/naar Cave Hill. De heenweg was prima, alleen op de terugweg waren we opeens van het pad af. Het werd steeds modderiger en gladder en op een bepaald punt stonden we gewoon vast met z’n drieën. Maar… we zijn er doorheen gekomen! Op de heenweg hadden we een stroompje water dat over het (verharde) pad liep ontweken, maar op de terugweg konden we dat stroompje mooi gebruiken om onze schoenen schoon te maken, want dat was wel nodig voordat we ons in een bus konden vertonen! Al met al was het een heel avontuur. We zijn daarna nog voor wat kleins naar de McDonnalds geweest (ikke een Happy Meal:D). Daarna wilden we als afsluiter nog een drankje doen in de Crown Bar maar die zat helemaal vol. Dan maar de twee pubs ernaast, Robbinsons. Daar stond rugby aan dus dat hebben we een beetje gevolgd. Na ons drankje hebben papa en mama me op de bus gezet en toen was hun Belfast-tripje alweer zo goed als over.

Dag 43

Begin van de middag is ons hele huis naar de George Market geweest. Er was livemuziek, wat handgemaakte spulletjes maar vooral heel erg veel eten. Daar waren we op voorbereid dus we hadden onze honger gespaard. Amelia en ik hadden de markt wel wat eerder gezien dan de rest, dus wij zijn met z’n tweeën nog wat winkels ingegaan. Een van die winkels was een tweedehandswinkel voor games en films. Voor 13 pond heeft Amelia film 3,4,5,6,7 part1 + 2 gekocht en van de meesten ook nog eens de 2-disc version. Niet normaal toch?
Film 1 en 2 had ze al, maar na wat boodschappen hebben we daarna dan tóch onze Harry Potter marathon kunnen houden!

Dag 44

Een rustig dagje. De dag ervoor hadden we nog niet alle films gekeken, omdat we best wel moe waren en liever niet tot diep in de nacht doorgingen. Dus konden we vandaag onze marathon vervolgen. s’ Avonds stonden Maya en haar vriend en Janita nog voor de deur om ergens een te gaan, maar wij gingen niet mee om dat we de volgende dag vroeg op moesten naar Dublin.

Dag 45

Op naar Dublin! In de bus bekeken we wat reisgidsen om te beslissen waar we naar toe zouden gaan in Dublin. Er was keuze genoeg, wat het er niet gemakkelijker op maakte. Eenmaal in Dublin aangekomen was het even zoeken naar een pinautomaat, maar die hadden we wel nodig aangezien we alleen nog maar ponden op zak hadden.
Na de euro’s gingen we het tourist office in om te vragen waar ons hostel was. We werden geholpen door een Fransman waar we niet heel veel wijzer van werden, maar uiteindelijk was het hostel niet al te moeilijk te vinden. Daar aangekomen werden we geholpen door een Duitse jongen. Leuk om al die accenten te herkennen;) Er was nog niemand op onze kamer. Later kwamen 2 Japanse meisjes binnen. Net als ons zaten zij ook heel erg te twijfelen over wat wel en niet achter te laten in het hostel. Onze kamer zag er overigens goed uit, het was alleen raar dat Amelia en ik geen bed samen hadden. Maar dat maakte verder natuurlijk niet zoveel uit. Het badkamertje dat op onze kamer zat zag er ook goed uit.
We zijn de stad door gewandeld. De eerste kerk die we wilden bekijken liepen we snel weer uit: 6 pond om naar binnen te gaan. Dacht het niet. We liepen door naar Trinity College om the Book of Kelts te bekijken die Amelia graag wilde zien. Ik wilde de oude bibliotheek die daar ook te vinden was ook wel heel graag in het echt zien. In de reisgids zag het er super mooi uit. Daar aangekomen schrokken we ons ook weer dood van de entree, 8 pond (inclusief studentenkorting). Dat hadden we niet verwacht. We kwamen er toen al achter dat het niet gelogen was dat Dublin duur is. Er bleek wel een museumpje rondom the Book of Kelts te zijn en niet alleen het boek, dus dat scheelde dan weer. Ik had er niet zo heel veel interesse in, maar de bibliotheek was super om te zien.
We liepen naar de st. Patricks Cathedral. Ook daar werd weer entree gevraagd. Na even twijfelen besloten we dat toch ook maar niet te doen. We verwachtten namelijk niet dat we erg lang in de kerk rond zouden blijven hangen. Een kleine bijdrage snap ik nog wel, maar bedragen boven de 5 euro vind ik alleen normaal voor een museum of zoiets dergelijks. Niet om een kerk even van binnen te mogen bekijken.
Ik wilde heel graag naar het Guiness museum. Ik vond dat toch wel echt hét ding wat je moet hebben gedaan in Dublin. Dus zijn we daar heen gelopen. Het was een mooi gebouw en ik vond het een leuk museum. Het leukste waren de hilarische oude tv-commercials die je kon bekijken, het zelf de perfecte Guiness tappen en het mooie uitzicht op de bovenste (glazen) verdieping.
Na het Guiness museum zijn we nog naar het Dublin Castle geweest (niet zo impressive) en in de City Hall van Dublin (wel erg mooi van binnen).
Ik was door een folder zéér nieuwsgierig geworden naar het National Leprechaun Museum. Die in het groen gehulde mannetjes zie je werkelijk overal, maar ik wist er eigenlijk niet zoveel van. Naar verwachting was het museum niet te vergelijken met enig ander museum waar ik al wel eens geweest was. Een gids/stoyteller nam ons mee door verschillende ruimtes waar ze ons óf lol liet maken óf meer vertelde over Leprechauns. De entree was ook wel weer een tientje, maar ik ben blij dat we het gedaan hadden. Dit museum bleef ook nét wat langer open dan zo’n beetje alle andere touristendingen in de stad, dus dat kwam ook nog eens handig uit.
We zijn gaan uiteten en daarna naar een pub geweest met live muziek, dicht bij ons hostel. In Dublin heb je een stukje stad dat ze de Temple Bar noemen, waar het stikt van de pubs en restaurantjes. Ons hostel zat ook in dat gebied, dus dat was heel fijn. Hoefden we niet ver te lopen s’ avonds met twee meiden in een vreemde stad. We hebben genoten van de live muziek, leuke liedjes en leuke artiest om naar te kijken. We gingen niet te laat terug naar het hostel waar onze Japanse kamergenootjes al lagen te slapen (eentje met haar bedlampje aan) en een Portugese lekker hardop aan het bellen was. Daar stoorde ik me aan, maar toen ze zag dat ik op internet probeerde te komen op mijn mobiel was ze wel heel behulpzaam, dus dat was wel handig. Kon ik nog even Whatsappen en Facebooken. En om 12 uur hield ze er ook mee op dus dat was prima. Ik vond het wel wat lastig om in slaap te komen. Ik had een slaapmaskertje meegenomen dat goed had kunnen helpen tegen het licht van de bedlampjes, maar mijn tandpasta was helaas opengegaan en had die nogal besmeurd;) Gelukkig had ik nog wel mijn oordopjes.

Dag 46

Op naar Galway! Met mijn geweldige richtinggevoel had ik het busstation zo weer gevonden (Amelia had me verteld welke kant ik op moest lopen om het water te kunnen oversteken en vanaf daar was het een eitje:P). Het was goede timing, ik kwam aanlopen en zag tegelijkertijd Janita aankomen rijden in de bus. Daarna was het nog eventjes vaag waar we heen moesten, de vrouw van het tourist office in Belfast had gezegd dat we absoluut niet moesten vergeten om naar een ander busstation te gaan, maar dat bleek dus niet te kloppen. We hadden wel gewoon de bus gehaald die we graag wilden halen, dus dat ging allemaal verder vlotjes. Na de lange busrit kwamen we in Galway aan. We stonden op een kaartje te kijken toen ik iemand in mijn kont voelde knijpen. Ook hallo Robin en Simon. Zij waren met Anouk en An-Sophie al 2 nachtjes in Galway gebleven. Ze zaten in hetzelfde hostel als ons, waar we voorbij bleken te zijn gelopen. Dus toch die naast het busstation! Hoe makkelijk kon het zijn;)
We zijn gezellig met ze in een pub wat gaan eten en drinken. Ze raadden ons sterk een bustour aan die zij de dag daarvoor hadden gedaan. Dus wij gingen opzoek naar het juiste tourist office om daar kaartjes voor te kunnen kopen en ook wat sight-seeing doen. Galwaycity is een heel schattig stadje met leuke straatjes, leuke kledingwinkels, en een snel stromende rivier langs de stad. Maar qua sight-seeing in de stad zelf heb je dat toch echt wel in één dag gedaan;)
Er waren op het moment dat wij er waren (en die gehele week) onwijs veel drinkende studenten op straat en in de pubs, omdat het introductie was. Dat maakte het schattige plaatsje wat minder schattig, maar opzich ook wel weer levendiger.
Toen we opzoek waren naar een restaurantje voor het avondeten was er nog even een voorvalletje. Een man liep heel vlak voorbij ons en zei toen: ‘You Polish cunts, go back to where you came from’ en bedankt. Janita heeft al eens vaker gehoord dat ze er Pools uitzag, voor mij was het de eerste (in dit geval) onaangename keer. De meest gesproken taal in Ierland, naast Engels, is niet Iers, maar Pools wist Janita mij te vertellen. Dit komt omdat hier gewoonweg heel veel Poolse mensen wonen. En die hebben net als ons blond haar en blauwe ogen;) In het gezellige restaurantje waar we gingen eten werden we vervolgens ook door een Poolse dame geholpen;)
Na het eten besloten we om even terug naar onze kamer te gaan om een beetje uit te rusten. Vooral voor Janita was het natuurlijk erg vroeg geweest vanochtend. We gingen eerst om beurten douchen. Achteraf ben ik er door Simon en Anouk achtergekomen dat ik bij de mannen heb gedoucht, door de omschrijving die ik gaf over hoe verschrikkelijk die ervaring was. Die douches waren nauwelijks afgeschermd, doodeng. Maarja. Mijn haar was toch echt aan een wasbeurt toe. Op onze kamer sliep nog een Poolse en een Ierse kerel. De Poolse was telkens aan de telefoon en de Ierse een joint aan het maken. Maar het had erger gekund, er was namelijk plek voor 8 man op de kamer en we waren er dus maar met 4. Toch geef ik toch wel zeker de voorkeur aan een female-dormroom en een eigen badkamer, zoals ik in het hostel met Amelia had. Maar ach.
Janita was zo in slaap gevallen en ik wilde haar liever niet wakker maken. Toen het 10 uur was had ik zelf eigenlijk al niet echt meer zin om nog uit te gaan, zeker niet met die massa’s studenten die we al sinds s’ middags zeer flink hadden zien drinken. Dus we zijn lekker burgerlijk thuis gebleven. Ik heb wel echt goed aan één stuk door geslapen daar.